De Amerikaanse Marsrover Curiosity bevindt zich momenteel ergens tussen de Aarde en de planeet Mars en moet, indien alles goed verloopt, op 6 augustus 2012 landen nabij Mount Sharp in het midden van de Gale krater. Curiosity is ongeveer drie keer zo groot als de twee Mars Exploration Rovers en werd uitgerust met diverse wetenschappelijke instrumenten waarmee de onbemande rover enerzijds het klimaat en de bodem kan onderzoeken maar anderzijds ook moet vaststellen of er ooit leven mogelijk was op Mars.
In juni 2012 maakte NASA nog bekend dat de omvang van de oorspronkelijke landingsplaats aangepast werd omwille van koerscorrecties die werden uitgevoerd tijdens de reis naar Mars. Zo werd de afmeting van de zogeheten ‘landings-ellips’ (het gebied waarin Curiosity moet landen) van 20 bij 25 kilometer teruggebracht naar 7 bij 20 kilometer. Dankzij deze aanpassing kan men 2,5 miljard dollar dure Curiosity dichter bij de voet van de centrale berg, Mount Sharp, in de Gale krater laten landen. Deze berg is zo hoog als de Mont Blanc en de hele krater heeft een diameter van 154 kilometer. De landingsplaats is voor wetenschappers zeer belangrijk aangezien er op foto’s structuren te zien zijn die doen vermoeden dat hier vroeger vloeibaar water heeft gestroomt. Maar of het ooit tot een historische precisielanding komt, valt echter af te wachten. Zowel de ontwikkelaars van de rover alsook alle betrokken wetenschappers en ruimtevaartliefhebbers van over de hele wereld houden alvast hun hart vast aangezien de laatste zeven minuten van de landing bestaat uit een aaneenschakeling van technische hoogstandjes waarvan enkele nog nooit eerder uitgevoerd werden. In dit artikel gaan we dieper in op de nu al omstreden landing van Curiosity.
'Seven minutes of terror'
De landing van Curiosity op Mars wordt vaak omschreven als ‘seven minutes of terror’. Dit komt doordat de periode tussen het moment dat Curiosity de Marsatmosfeer binnendringt en vervolgens uiteindelijk landt op het Marsoppervlak zeven minuten duurt. In deze korte tijd moet de Marsrover afremmen van een snelheid van 20 000 kilometer per uur tot bijna stilstand. Om dit te realiseren, maakt NASA gebruik van verschillende technieken zoals een hitteschild, een reusachtige parachute, afremraketten en een vliegende ‘kraan’ die ervoor moeten zorgen dat het 900 kilogram laboratorium een zachte landing maakt op het oppervlak van de ‘rode planeet’. De vliegende kraan moet Curiosity tijdens de laatste fase van de landing tot op ongeveer zeven meter hoogte brengen waarna de kraan de Marsrover door middel van kabels tot op het Marsoppervlak moet laten zakken. Eenmaal de rover geland is, moet de vliegende kraan de kabels losmaken waarna deze wegvliegt en even verder neerstort. Uitgerekend bij deze kraan-fase stellen veel mensen zich vragen aangezien deze techniek in de ruimtevaart nog nooit eerder werd toegepast. Bij vorige landingen van Marsrovers gebruikte NASA parachutes en ballonnen van airbags om de wagentjes tot op het Marsoppervlak te brengen. Doordat Curiosity echter veel groter en zwaarder is dan eerdere Marsrovers moesten NASA-ingenieurs op zoek gaan naar een nieuwe techniek. Voor de vluchtleiders zijn de laatste zeven minuten van de landing het meest spannende van de hele missie aangezien er tijdens deze fase niets mag verkeerd gaan doordat de landing een aaneenschakeling is van procedures en technieken. Daarbovenop komt ook nog eens dat Mars zich zo ver van de Aarde bevindt dat communicatiesignalen er veertien minuten over doen om tot bij NASA’s controlecentrum te geraken. Dit wil dus zeggen dat men pas zal weten of Curiosity veilig geland wanneer de volledige landingsfase al enkele minuten achter de rug is. Door deze communicatievertraging verloopt de volledige landingsfase van Curiosity dan ook automatisch. De landing van Curiosity wordt ongetwijfeld de zeven meest spannende minuten uit de geschiedenis van de onbemande ruimtevaart en de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
In onderstaand filmpje zien we waarom men de landing van Cuiosity ‘seven minutes of terror’ heet!
