India heeft op donderdag 18 december 2014 voor het eerst een nieuwe draagraket gelanceerd. De eerste GSLV Mark III raket vertrok om 05u00 Belgische tijd vanop het Satish Dhawan Space Center en voerde met succes een suborbitale testvlucht uit. India wil met deze nieuwe draagraket in de toekomst zwaardere satellieten tot in een geostationaire baan om de Aarde brengen en wil deze raket ook gebruiken voor bemande ruimtemissies.
De Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV) Mark III werd ontwikkeld door de Indian Space Research Organisation (ISRO) en is de zwaardere variant van de GSLV raket die India momenteel al gebruikt voor het lanceren van satellieten. Doordat India in het verleden een groot deel van zijn communicatiesatellieten in de ruimte liet brengen door andere ruimtevaartnaties zoals Europa begon het land meer dan tien jaar geleden al aan de ontwikkeling van een zwaardere variant van de GSLV. De eerste lancering van de nieuwe GSLV Mark III zou oorspronkelijk plaatsvinden in 2010 maar problemen met de ontwikkeling van een nieuwe rakettrap, die gebruik maakt van een cryogene brandstofmix, en een mislukte GSLV lancering in april 2010 zorgden ervoor dat deze eerste testvlucht werd uitgesteld. In 2010 testte ISRO succesvol de verschillende rakettrappen van de GSLV Mark III op speciale teststanden zodat men kon overgaan tot het plannen van de eerste testvlucht. In 2014 arriveerden uiteindelijk alle onderdelen van deze nieuwe raket op het Satish Dhawan Space Centre waarna men kon beginnen aan de assemblage van de eerste GSLV Mark III. De kostprijs van de ontwikkeling van deze nieuwe draagraket wordt geschat op 400 miljoen dollar.
De GSLV Mark III raket bestaat uit drie rakettrappen. Alles samen is deze nieuwe draagraket 42 meter lang en heeft deze bij zijn lancering een gewicht van 630 ton. De eerste trap van de raket bestaat uit twee stuwraketten die aan de tweede rakettrap werden vastgemaakt. Deze zogeheten 'Large Solid Boosters' (LSB's) maken elk gebruik van 200 ton vaste brandstof en hebben een lengte van 25 meter. Deze boosterraketten functioneren 130 seconden waarna ze van de tweede rakettrap worden afgestoten. De tweede rakettrap van de GSLV Mark III kreeg de naam 'L-110' en werd uitgerust met twee Vikas raketmotoren die gebruiken van een vloeibare brandstof. Deze rakettrap heeft een lengte van 17 meter, een diameter van 4 meter en beschikt over 110 ton aan brandstof. In tegenstelling tot de Large Solid Boosters zullen de twee Vikas raketmotoren van de tweede rakettrap maar 113 seconden na de start van de lancering tot ontbranding worden gebracht. De derde rakettrap maakt gebruik van een cryogene brandstofmix en kan tijdens de missie verschillende malen tot ontbranding worden gebracht. Bovenop de derde rakettrap van de GSLV Mark III bevindt zich het vrachtruim dat een diameter heeft van vijf meter. De GSLV Mark III is de zwaarste en meest krachtige draagraket die India ooit heeft ontwikkeld. Eenmaal de GSLV Mark III binnen enkele jaren volledig operationeel zal zijn, zal deze satellieten tot 10 ton tot in een lage baan (LEO) kunnen brengen en satellieten tot 5 ton tot in een geostationaire overdrachtbaan (GTO). Met deze nieuwe raket hoopt India in de toekomst ook een belangrijke rol te kunnen spelen op de commerciële lanceermarkt.
Onbemande ruimtecapsule
Doordat India nog volop werkt aan de ontwikkeling van de derde rakettrap voor de GSLV Mark III maakte deze nieuwe draagraket tijdens deze testvlucht enkel maar gebruik van de Large Solid Boosters en de L-110 rakettrappen. Tijdens deze testvlucht bracht de eerste GSLV Mark III geen satelliet in een baan om de Aarde maar voerde de raket een suborbitale vlucht uit in het kader van een testvlucht van een kleine ruimtecapsule. Zo bereikte de draagraket een maximale hoogte van 125 kilometer en een snelheid van 5 300 meter per seconde waarna de raket het Crew Module Atmospheric Re-entry Experiment (CARE) loskoppelde zodat deze meteen daarna kon beginnen aan zijn terugkeer naar de Aarde. Het Crew Module Atmospheric Re-entry Experiment (CARE) bestaat uit een drie ton zware onbemande capsule waarmee de Indiase ruimtevaartorganisatie ISRO de terugkeer naar de Aarde vanuit een lage baan om de Aarde wil testen en demonstreren. India heeft al meermaals laten verstaan interesse te hebben een bemand ruimtevaartprogramma en werkt momenteel aan de ontwikkeling van een bemand ruimtetuig, Orbital Vehicle, dat in de toekomst drie ruimtevaarders tot in een lage baan om de Aarde moet brengen. Uiteindelijk overleefde het Crew Module Atmospheric Re-entry Experiment (CARE) dankzij zijn hitteschild en hittebestendige tegels de terugkeer in de atmosfeer waarna de kleine capsule met behulp van een reeks van parachutes een zachte landing maakte in de Golf van Bengalen. Met het Crew Module Atmospheric Re-entry Experiment (CARE) wou India het hitteschild, de hittebestendige tegels, het parachutesysteem en de stabiliteit van de capsule uitvoerig testen en valideren aangezien deze technologieën later ook gaan gebruikt worden bij de Orbital Vehicle. Na deze eerste geslaagde suborbitale testvlucht plant India in 2017 een tweede lancering van de GSLV Mark III waarbij men dan de Indiase GSAT-19E communicatiesatelliet in de ruimte zal proberen brengen.
Foto: ISRO
