Het Amerikaanse Defense Support Program is een militair programma dat onder leiding staat van de U.S. Air Force en bestaat uit een reeks van satellieten die van uit een baan om de aarde lanceringen van raketten, ruimtetuigen of nucleaire explosies kunnen detecteren over het hele aardoppervlak door middel van tal van infraroodsensoren.
Dit Amerikaans verdedigingssysteem werd ondermeer gebruikt tijdens de eerste Golfoorlog waar het ondermeer de lanceringen van Iraakse Scud raketten kon detecteren waardoor de bevolking uit Israël en Saoudi Arabië op tijd kon verwittigd worden. In mei 1960 werd door Amerika de eerste zogenaamde MiDAS satelliet in een baan om de aarde gebracht en dit Missile Defence Alarm System was de voorloper van het huidige DSP programma die de 12 MiDAS kunstmanen vanaf 1970 begon te vervangen. De eerste DSP satelliet werd op 6 november 1970 in de ruimte gebracht en sindsdien is dit het belangrijkste Amerikaanse militaire waarschuwingssysteem geworden. Deze eerste serie van DSP kunstmanen had een gewicht van 900 kilogram, beschikte over 2.000 sensoren en had een levensduur van 1,3 jaar. Vandaag de dag hebben de DSP satellieten maar liefst 6.000 detectoren aan boord, hebben deze een levensduur van 5 jaar en wegen deze kunstmanen ongeveer 2,3 ton. Momenteel bevinden er zich 22 DSP satellieten in een baan om de aarde en een 23ste kunstmaan zal eind 2007 gelanceerd worden waarna het Defense Support Program zal vervangen worden door het nieuwe Space-Based Infrared System (SBIRS). Wanneer de DSP kunstmanen zich in de ruimte bevinden kunnen deze beroep doen op zonnepanelen die hen 1.485 Watt aan energie leveren en de laatste jaren werden de sensoren van deze kunstmanen ook ingezet in het detecteren van milieurampen zoals vulkaanuitbarstigen of bosbranden.
Bijna alle DSP kunstmanen werden door de krachtige Titan IV raketten gelanceerd.
Alle DSP satellieten bevinden zich in een geosynchronische baan om de aarde op een hoogte van ongeveer 35,900 kilometer en in het verleden werden al deze kunstmanen, op één exemplaar na die in een baan om de aarde gebracht werd door een Amerikaans ruimteveer tijdens de STS-44 missie, door middel van krachtige Titan 4B raketten gelanceerd waarna de Inertial Upper Stage (IUS) rakettrap deze telkens tot op de gewenste baanhoogte bracht. De hoofdcontractors die deze satellieten ontwikkelden en bouwden zijn de Amerikaanse bedrijven Northrop Grumman en Aerojet Electronics Systems en eenmaal deze satellieten zich in de ruimte bevinden vallen ze onder de controle van de Air Force Space Command. Wanneer een DSP satelliet een lancering van een vijandige raket of nucleaire explosie detecteert zal dit doorgestuurd worden naar de 460ste Space Wing die zich op Buckley Air Force Base bevindt en op zijn beurt deze informatie doorstuurt naar de North American Aerospace Defense Command en het U.S. Strategic Command. Tussen 1970 en 2007 werden alle DSP satellieten in 5 groepen gelanceerd waarvan enkele groepen technische wijzigingen en vernieuwingen ondergingen en sinds 1989 is men begonnen met het lanceren van de laatste Defence Support Program kunstmanen die bestaan uit 10 satellieten.
