Een coronale massa uitstoot (of CME) is een grote gasbel doordrenkt met magnetische veldlijnen die door de zon weggeblazen worden met een tijdsduur van enkele tientallen minuten tot enkele uren. De eerste bewijzen van deze dynamische evenementen kwamen van observaties met een coronagraaf aan boord van de ruimtesonde OSO 7 tussen 1971 tot 1973.
Een coronagraaf produceert een kunstmatige eclips door de zon af te dekken met een schijfje. Tijdens een normale eclips is de corona van de zon slechts enkele minuten te zien. Dit is dus een te korte periode om ze echt te gaan detecteren. Met op de grond geplaatste coronagrafen waren enkel de helderste stukken van de corona zichtbaar door de helderheid van de lucht zelf. Vanuit de ruimte is de corona natuurlijk veel beter te zien en strekt ze zich ver uit en kan dus altijd gezien worden.
Een coronale massa uitstoot gebeurt vaak bij uitbarstingen op de zon (zonnevlammen, filamentuitbarstingen) maar niet bij elke uitbarsting komt er CME vrij. Enkel bij de zwaardere klasse zonnevlammen (C, M en X klasse) komt er vaak CME bij kijken. Afhankelijk van de duur van de uitbarsting wordt er meer of minder CME de ruimte in geslingerd. Wanneer er dus een uitbarsting op de zon plaatsvind met een kracht van X2 waarbij de uitbarsting in z'n geheel 2 uur duurt is deze zeker gepaard met een heldere en grote coronale massa uitstoot. Afhankelijk van de locatie van de uitbarsting op de Zon kunnen de CME's gedeeltelijk of volledig naar de Aarde gericht zijn. Op de satellietbeelden zien we dan ook een gedeeltelijke of volledige halo CME zoals op de afbeelding hieronder. Wanneer dit gebeurd zal de CME na 12h of later (afhankelijk van de snelheid) aankomen op Aarde en ondermeer voor het kleurrijke poollichtspektakel zorgen.
Wanneer we in het zonneminimum zitten is de zon niet zo actief en is er gemiddeld elke week maar een CME te bespeuren, echter zijn dit ook maar zwakke CME's. Wanneer we naar het zonnemaximum gaan loopt het aantal CME's sterk op tot 2 à 3 CME's per dag.
